Trzask, dzwonienie w uszach i pieczenie policzka (III)

23.08.17.
     Przełamałam niechęć do życia i poszłam na imprezę. Długo zastanawiałam się czy w ogóle mówić znajomym o tym, że przeprowadzam się do Warszawy, ale wreszcie zebrałam się w sobie by poinformować Stefkę... W końcu to przyjaciółka z ławki. A ona zaraz powiedziała wszystkim dookoła. I zwykła domówka przerodziła się w przyjęcie pożegnalne. Było mi trochę niezręcznie, bo nie przepadam za byciem w centrum uwagi, ale muszę przyznać, że gdy o tym wspominam to oczy robią mi się mokre od łez. Reakcje ludzi były wspaniałe. Nie sądziłam, że jestem tak ważna dla znajomych z liceum. Nigdy nie usłyszałam tylu miłych słów w tak krótkim czasie! Przez to jest mi jeszcze smutniej z powodu przeprowadzki. Ale jednocześnie jest też jakoś... raźniej?  
Stefa pochrapuje cicho na sofie w moim pokoju a ja siedzę przy biurku i skrobię w notatniku.
Złość na ojca i przeprowadzkę powoli ustępuje miejsca zobojętnieniu. Prawdopodobnie pomogło w tym wino.

24.08.17.
     Obudził mnie zapach tostów. Dopiero po chwili dotarło do mnie jak bardzo boli mnie głowa. Wstałam i poczłapałam do kuchni, gdzie krzątała się Stefania.
- Herbaty? - zapytała radośnie. Długie czarne włosy upięła w niedbały kok, a na bladej twarzy nie został nawet ślad po wczorajszym makijażu, ale wciąż wyglądała ślicznie. Ja z kolei nie chciałam patrzeć w lustro. Czułam się spuchnięta i okropnie skacowana.
- Chętnie - odparłam nieco zachrypniętym głosem i usiadłam przy stole. Gdy Stefania podała mi kubek z pysznym naparem, od razu go opróżniłam.
- O rany, dziewczyno! Naprawdę wczoraj zabalowałaś - zaśmiała się. Przytaknęłam tylko i zabrałam się za tosty, słuchając kojącego głosu Stefy. - Wiesz, po maturze będę aplikować na UW. Może wcale nie rozdzielimy się na długo?
Otworzyłam szerzej oczy.
- Byłoby... - nie dokończyłam, bo usłyszałam odgłos klucza przekręcanego w zamku. Zamilkłam. Do domu wszedł ojciec. Nie widziałam go odkąd poinformował mnie o przeprowadzce. A on tylko stanął w progu i zaczął się nam wnikliwie przyglądać. Poczułam się bardzo nieswojo i widziałam, że Stefa też. On naprawdę wie jak uprzykrzyć mi życie.
- Pora już na ciebie - zwrócił się do Stefanii spokojnie i nic w tonie jego głosu nie wskazywało na to, co stało się później.
- Jasne, proszę pana - odparła nieśmiało moja przyjaciółka, przytuliła mnie na pożegnanie i po chwili już jej nie było.
- Co ty robisz? - burknęłam. - Najpierw niespodziewana przeprowadzka, a teraz...
- Lepiej zamilknij - przerwał mi. Podszedł i wtedy dostrzegłam tę nieznaczną, drgającą zmarszczkę między jego brwiami. Wiedziałam co to oznacza. Był zły. - Śmierdzisz jak gorzelnia. Masz coś na swoje usprawiedliwienie?
Nie odpowiedziałam.
- Tak jak myślałem - rzucił z dezaprobatą. Nie wytrzymałam. Poczułam jak na nowo wzbiera we mnie złość.
- I co zrobisz? Zamkniesz mnie na klucz? Bo jak inaczej dopilnujesz szlabanu, skoro i tak całymi dniami nie ma cię w domu?
- Już naprawdę nie wiem co mam z tobą zrobić - warknął.
- Może zacząłbyś mnie traktować jak człowieka?! - wrzasnęłam niekontrolowanie.

Trzask. Dzwonienie w uszach. Mimowolne łzy i pieczenie policzka. Ojciec odwrócił się i podążył w stronę swojego gabinetu, zostawiając mnie samą i oszołomioną. ,,Należało ci się" - szepnął cichy głosik w mojej głowie. Więc dlaczego do tej pory nie opuszcza mnie poczucie niesprawiedliwości?


ASK || wattpad || tumblr || facebook